Prison, Nieuwjaar, Underground River en de Jeepny!

Hey hey allemaal!

Ik heb aardig wat tijd op het Filipijnse eiland Palawan doorgebracht en heb besloten om een aantal bezienswaardigheden hier samen te pakken in mijn blog..

Iwahig Prison
Toen ik nog in Puerto was besloot ik om samen met mijn kamergenoot een bezoekje te brengen aan de Iwahig Prison in Puerto Princesa. De Iwahig Prison is een gevangenis zonder muren zoals ze het zelf zeggen. Er wonen gevangenen in drie verschillende categorieën. Van minimum security tot maximum security. Ze dragen allemaal een gekleurd t-shirt waardoor je in één oogopslag kan zien tot welke categorie ze behoren. De mensen van de minimum security zitten daar omdat hun misdaad minimaal is of omdat ze zich door goed gedrag hebben kunnen opwerken vanuit de medium security. De zware criminelen zitten wel gewoon vast achter slot en grendel op hetzelfde terrein maar de mensen met minimum lopen gewoon vrij over het terrein rond. Ze werken gedurende de dag in verschillende gebieden en er zijn dagelijks twee tellingen om te controleren of er niemand is ontsnapt. Ook hebben ze een avondklok en wordt van alle gevangenen verwacht dat ze om 17.00 binnen zijn en binnen blijven. Het is makkelijk om weg te rennen, maar omdat het leven in deze prison oftewel farm volgens velen een goed alternatief is voor een echte gevangenis proberen ze dit niet. Sommige inmates wonen zelfs met hun hele familie op het grondgebied en de kinderen van de gevangenen en de bewakers gaan samen op het terrein naar de basisschool.
De gevangenis is open voor toeristen om te bezoeken en de gevangenen maken graag een praatje met je. Ze verkopen ook souvenirs aan de toeristen om zo wat geld te verdienen voor bijvoorbeeld sigaretten of wat anders. Ik vroeg een van de gevangene of er wel eens opstootjes waren of dat het altijd rustig was en hij vertelde me dat het vrijwel altijd heel gemoedelijk was en dat er niet vaak problemen waren onder de gevangenen. Mede omdat ze volgens zijn zeggen een vrij goed leven hier hadden en structuur kregen. Door de gevangenen te laten werken zijn ze zowel productief voor de maatschappij en is het ook makkelijker voor hen om te rehabiliteren na hun straf. Ik vond het een unieke kans om een keertje een kijkje te nemen in een gevangenis en zelfs te kunnen praten met de gevangenen. En ook interessant om te zien dat dit concept goed lijkt te werken hier, iets wat ik me in het begin moeilijk kon voorstellen.

Underground River
Eén van de bekendste bezienswaardigheden op Palawan is the Underground River. De Underground River is een van de langste ondergrondse gangenstelsels ter wereld en een aantal jaren geleden uitgeroepen tot één van de nieuwe wereldwonderen. Ik had al wat foto’s online gezien en wilde hier natuurlijk graag naartoe. Van Kyra hoorde ik dat het leuk was om een nachtje in Sabang te blijven dus boekte ik ook een overnachting. De volgende ochtend was ik helemaal klaar om te gaan toen ik hoorde dat de boten niet konden uitvaren vanwege de hoge golven. Dat waren de boten die je normaal neemt om naar de ingang van de grot te kunnen komen. We konden echter in plaats daarvan een paar uur gaan jungletrekken om tot de ingang van de cave te komen. Omdat ik het pas een paar minuten voor vertrek hoorde en mijn gids riep dat het op slippers moest kunnen pakte ik nog snel mijn sandalen en sprong ik in de bus. Bang dat ik totaal niet was voorbereid keek ik om me heen en zag ik twee ouderen vrouwen van over de 70 in mijn groep. Iedereen droeg shorts (dus niet volledig ingepakt voor de bloedzuigers of muggen zoals ik van Borneo gewend was). Toen dacht ik dat moet lukken..:) Ik leerde een super leuke Filopino vrouw kennen (een van de 70 jaar oude vrouwen) tijdens de busrit. Ze woonde nu echter al heel veel jaren in de VS en kwam met haar dochters, zus en schoonzoon naar Palawan op vakantie. Zo hartelijk, zich steeds om mij bekommeren, zo geintereseerd, zo lief! Come Milka, stand with us...I want you to meet my family:). De super leuke groep maakte het een hele leuke busrit. Toen we in Sabang aankwamen zag het er niet super gezellig uit. Het was erg bewolkt en grijs weer en het was vol met toeristenshops. Nadat we onze lunch hadden gehad begon het keihard te regenen. Wij dachten och misschien een buitje...maar we hadden nooit kunnen raden dat het niet meer zou ophouden die dag. Gewapend met een poncho en met een volle maag gingen we op pad! Na een stukje lopen moesten we de rivier oversteken met een bootje om aan het echte pad te beginnen. Daar kregen we twee gidsen aangewezen om ons te begeleiden. In het begin snapte ik niet goed waarom we deze nodig hadden maar dat werd later wel goed duidelijk. Wij waren een van de laatste groepen die die dag aan de hike begon. We begonnen te lopen en wanneer mensen zeggen och het is een wandeling van 1 a twee uur en je kan het op slippers doen heb je niet echt hele zware verwachtingen en is onderschatting een groot gevaar. Toen we aan het lopen waren zagen we mensen terugkomen, compleet doorweekt voor de regen. Hoe verder we kwamen hoe modderiger het werd. Volledige modderglijpartijen vonden plaats. Mensen die door drie Filopino gidsen moesten worden ondersteunt. Een heel stuk waar je je volledig aan de railing (die niet al te stevig was bleek later) moest vasthouden. En dit was nog maar de heenweg.. Het bleef de hele tijd stevig doorregenen...we zaten volledig onder de modder, mijn schoenen hadden het begeven, ik was KO en we moesten nog een heel stuk. Het feit dat iedereen al op hun terugweg was en je steeds succes wenste was ook niet echt geruststellend.. Na vier uur klimmen, klauteren en glijden kwamen we eindelijk bij de caves aan en konden we van de Underground River genieten. Het is grappig dat ze alle formaties namen geven zoals bijvoorbeeld Sharon Stone..:) De grot was mooi, maar ik had er eerlijk gezegd meer van verwacht. Natuurlijk was mijn mening wel lichtelijk bruin gekleurd van alle modder en moeite en ik kan me voorstellen dat als je gewoon relaxed een boot kan pakken na de grot en als de zon straalt de kleuren van het water prachtig zijn, maar nu vond ik het gewoon wel leuk in de grot. Tijdens de boottocht spookte ook steeds het idee door mijn hoofd dat we nog de hele weg terug moesten...en het werd steeds later. Bij de grot kwam ik erachter tot mijn verbazing dat ook de twee 70 jaar oude dames het hadden gehaald (met veel pijn en moeite) en we hadden ook een man met beenproblemen in onze groep. Zij konden echter met geen mogelijkheid terug wandelen, veel te gevaarlijk met alle modder. Het idee was dat ze terug zouden worden gedragen...geen idee hoe ze dat voor elkaar wilden krijgen aangezien het solo al een hele opgave was. De gewone boten konden niet uitvaren vanwege de hoge golven en er was geen andere manier om terug te komen. Uiteindelijk na veel geklaag is er een government boat speciaal gekomen om hen op te pikken. Wij zijn terug gelopen en tegen de tijd dat we aan onze terugweg begonnen was het pad er nog veel slechter aan toe. We kregen nieuwe gidsen en mijn ventje was zo lief om zijn slippers aan me te geven zelf verder te gaan op blote voeten en mijn kapotte slippers te dragen. Ik voelde me wel bezwaard maar hij verzekerde mij dat geen probleem was. Met veel ondersteuning van hem ben ik terug kunnen gaan.. Haha en ook nu werd de favoriete slogan van de Filipijnen..it’s more fun in the Philippines genoemd haha.. Wat een avontuur!!! Aan de ene kant was het een ervaring om nooit meer te vergeten maar aan de andere kant was het wel heftig.. Achteraf bleek alle regen te komen van een typhoon...haha als ik dat toch had geweten. De dag erna werd het pad afgesloten voor toeristen. Na de lange dag van glijden en wandelen nam ik afscheid van mijn groepsgenootjes en zocht ik mijn cottage op. Ergens aan het einde van de town vond ik het... haha behoorlijk shabby! Niet echt waar je op hoopt na zo’n lange modderige en natte dag. Er geen stroom dus maakten ze gebruik van een generator maar dit werkte op zijn zachtst gezegd niet ideal. Ik ben best wel basic gewend maar dit was wel heel back to basic. Ik bestelde wat te eten en viel vroeg in slaap maar kon de hele nacht bijna niet slapen.. De volgende dag wilde ik eigenlijk de Mangrove Padddleboat trip doen maar ook nu was het weer de hele tijd flink aan het regenen en wilde ik het liefste zo snel mogelijk terug naar Puerto om een lekkere warme douchte kunnen nemen.



Jeepny en oudjaarsavond
In de Filipijnen heb je verschillende soorten vervoer zoals de Tricyle waar ik jullie al over heb verteld en je hebt de Jeepny. Dit zijn oude legerbussen die nu worden gebruikt als openbaar vervoer bussen. Ik vond dat ik de Filipijnen niet kon verlaten zonder zo’n jeepny te hebben geprobeerd. Ik wilde het echter niet met mijn grote backpack proberen want die binden ze ergens bovenop en ik wil niet weten hoe die er daarna uitziet of ruikt..:) Nu in Sabang had ik echter alleen een dagrugzak dus was het prima te doen. De busjes zijn van binnen vaak echt oud en gammel, roestdruppels druppelde van het dak zo de bus in.. Geen deuren en geen ramen of bijvoorbeeld ruitenwissers. Van buiten zijn ze vaak prachtig versierd en soms hebben ze volledige graffiti afbeeldingen erop. Erg gaaf! Ik was netjes op tijd en had samen met een Duits koppel een plek op de voorste rij bemachtigd. Och het valt nog mee met de drukte dachten we nog...niet wetend dat tegen het einde we volledig volgepropt zouden zitten. Normaal gesproken zit het dak ook nog vol passagiers maar omdat het keihard regende werd er voor iedereen een plekje in de jeepny geregeld. Tot bijna op de schoot van de chauffeur aan toe. Was het comfertable? Nee niet echt...haha maar het was wel een ervaring. Ze rijden hier echter wel gevaarlijk. Inhalen op hellingen in de bocht..keihard rijden..gewoon hard toeteren en dan ervan uitgaan dat iedereen wel aan de kant gaat haha. Ochja we hadden het overleefd. Aangekomen in Puerto regende het nog steeds keihard, liep zelfs mijn tricycle in. Ik bleef de rest van de nacht lekker in mijn hostel en hoewel het oudjaarsavond was ben ik na een massage (massages zijn hier echt heel goed en super goedkoop:)) door alle avontuur toch in slaap gevallen. Ik ben wel wakker geworden voor het vuurwerk maar dat was het dan ook..:)

Via deze weg wil ik iedereen een super 2015 wensen! Ik wens voor iedereen dromen die uitkomen! Wat dat ook mag zijn.. Iedereen heeft andere dromen en dat is maar mooi ook. Eén van mijn dromen was reizen en kijk waar ik nu ben.. mijn blog aan het schrijven vanuit het zonnige mooie Palawan! Dromen komen uit...je moet ze alleen soms een handje helpen!

Volgende blog mijn bezoekje aan Port Barton en het paradijselijke El Nido!

Liefs Millie